Metoda mokra

Konserwacja postojowa kotłów i urządzeń technologicznych metodą mokrą polega na napełnieniu ich na czas postoju wodnym roztworem inhibitora korozji HYDRAMINA NTZ i biocydu. Realizowana jest w celu ochrony przed korozją w trakcie przerwy w eksploatacji trwającej ponad 30 dni.
Wytworzona w trakcie eksploatacji na powierzchni stali węglowych warstewka ochronna (pasywna) ulega w krótkim czasie po odstawieniu kotła, na skutek działania tlenu rozpuszczonego w wodzie oraz dysocjacji jonowej wody,  degradacij. Te zjawiska powodują powstawanie korozji postojowej.

Nieprzeprowadzenie konserwacji na okres postoju, może być przyczyną występowania awarii powierzchni ogrzewalnych w okresie eksploatacji. Korozja postojowa kotłów charakteryzuje się pojawianiem się na powierzchniach wewnętrznych głębokich wżerów. Zainicjowane w okresie postoju procesy korozyjne mogą przebiegać znacznie szybciej ze wzrostem temperatury czynnika w okresie eksploatacji.
Stosowanie wysokiej czystości wody do konserwacji pozwala na znaczne obniżenie dawki środka, gorsza jakość wody powoduje automatyczne podniesienie stężenia środka dla wyeliminowania ujemnego wpływu jonów chlorkowych i siarczanowych.

Metoda sucha

Konserwacja postojowa kotłów i urządzeń technologicznych metodą suchą polega na osuszeniu i wypełnieniu ich na czas postoju powietrzem z lotnym inhibitorem korozji WCHA (węglan cykloheksyloaminy).
Celem zastosowania konserwacji jest ochrona przestrzeni zamkniętych przed korozją postojową, która jest wywoływana działaniem tlenu z powietrza przedostającego się do urządzenia podczas jego postoju.
Procesy korozji przyspiesza wilgoć. Na powierzchniach metalowych skrapla się para wodna zawarta w powietrzu tworząc cienką warstewkę wody, która absorbuje gazy zawarte w powietrzu; dwutlenek węgla, dwutlenek siarki, chlorowodór amoniak itp. Na powierzchni metalu wytwarza się w ten sposób warstwa elektrolitu. Wobec tlenu z powietrza i wody dochodzi do sekwencji reakcji elektrolitycznych, w wyniku których tworzy
się rdza, składająca się głównie z uwodnionych tlenki żelaza Fe203 nH20.
Lotny inhibitor korozji, czyli węglan cykloheksyloaminy, dzięki swojej dużej prężności par (powyżej 10-3 Tor) już w temp. 20 st. C przechodzi na drodze dyfuzji i konwekcji w kierunku zabezpieczanych powierzchni metali. Pary węglanu cykloheksyloaminy resublimują na powierzchni materiałów konstrukcyjnych tworząc powłokę krystaliczną. Powstaje ochronna warstwa inhibitora powodująca pasywację metalu i zmniejszenie szybkości reakcji elektrochemicznych. W szczelnie zamkniętych przestrzeniach inhibitor działa w sposób szybki i trwały, docierając do wszystkich trudnodostępnych powierzchni metalu. Przy dawce 50-150 g/m3 chronionej objętości uzyskuje się 95-99 procentowy efekt ochronny w stosunku do stali i żeliwa. Węglan cykloheksyloaminy chroni też aluminium, cynk, ołów, nikiel i stopy lutownicze.

Metoda natryskowa

Powierzchnie zewnętrzne, jeśli pozwala na to budowa urządzenia (np. kotły energetyczne po stronie ogniowej), po dokładnym umyciu konserwowane są na czas postoju przez zraszanie ich preparatem Kotamina EFK, który tworząc cienką powłokę hydrofobową zapobiega korozji atmosferycznej. Preparat Kotamina EFK jest wodną emulsją amin tłuszczowych, dzięki temu można nim zraszać miejsca o nawet bardzo skomplikowanym kształcie.